Rijmelarijen op reis

Fata morgana?

Geen fata morgana.
Het is gewoon Gran Canaria.
Wat waren we Corona zat.
Nu weer samen lekker op pad.
Strenge controles. QR-code erbij.
Maar we zijn er, wat waren we blij.
Toen kleurde het eiland oranje
en Nederland werd rood.
Alle reizen werden geannuleerd,
maar ons geluk was groot.
We mochten blijven en konden genieten.
Zwemmen, zonnen en lekker uit eten.
Waar hadden we deze mazzel aan verdiend?
We zijn dankbaar, dat mag u wel weten.

augustus 2021

Souvenirs.

Wat zal een leuk souvenirtje zijn?
Een Pinocchio groot of een Pinocchio klein?
Of zakken met pasta: rood, groen en wit?
Of een mandfles, waar Chianti in zit?
Een T-shirt misschien? Ze hebben er zat.
Of een masker uit Venetiëstad?
Moet ik wat kopen of zal ik het laten?
En loop ik slechts te dromen door de straten.
Ik geef niets uit. Ik neem niets mee.
Met mijn herinnering ben ik tevree.

Juli 2021

Reis door Egypte.

De Nijlcruise was prachtig en interessant.
Veel mooie tempels bekeken.
Naar Abu Simbel en dan ook weer terug.
Acht dagen! Het leken wel weken.

Cairo. Piramides en de sfinx,
het museum en de soek.
Zo veel op foto’s vastgelegd.
Genoeg voor een heel dik boek.

Tot slot Hurghada voor wat rust.
Lekker zwemmen was echt een feest.
De 15 dagen in Egypte zijn wij
heel erg gelukkig geweest.

Marja Vos
maart 2010

Voltzberg. Suriname

Jungle, hitte, uren lopen.
Veel lianen, vogelzang.
Eerst genieten van het oerwoud,
dan duurt toch de tocht wel lang.

Voltzberg, steile hoogte,
we klauteren naar boven toe.
Prachtig uitzicht, zo veel bomen,
onze benen worden moe.

Nu weer terug, we zien veel apen,
Liters drinken, keer op keer,
‘k Weet met zekerheid te zeggen:
‘Zulk een tocht maak ik nooit meer.’

Marja Vos
mei 2021

Kalahari Ferrari.

In Namibië op een stoffige weg
zien we een Kalahari Ferrari.
Dat is een houten kar met twee ezels ervoor
met mensen zonder bombarie.

Wat is het ongelooflijk fijn
wanneer lieden met weinig zo rijk zijn.

Marja Vos
Herinnering aan juni 2018

Dipje

Avondklok.
Rellen.
Plunderingen.
Zijn er
dan nooit meer
leuke dingen?

Ik laat mijn koppie hangen.
Ik verlang naar het zonnetje op mijn wangen.

Maar … na een lekker loopje langs de Lek
voelde ik me weer helemaal te gek.

Marja Vos
maart 2021

Afscheid van Bali

Afscheid van Bali doet een beetje pijn.
Het was fijn om hier drie weken te zijn.
Wandelen langs het strand waar vele vrouwen
je als een potentiele klant beschouwen.
‘Kijken. Very cheap. Kom naar mijn shop.
Misschien tik je hier wat leuks op de kop.’
Tempels, ceremonies, handwerkslieden.
Alleen prostitutie moesten ze hier verbieden.
We reisden via het oosten naar het noorden
terwijl de mensen ons bekoorden.
Goedlachs. Vriendelijk. Een helpende hand.
Wat een paradijselijk land!
Zo’n trip langs de imponerende Gunung Agung
zou ik nog wel eens over willen doen.
In Sanur tijd voor het zwembad en een boek.
Aan museum Le Mayeur brachten wij een bezoek.
In restaurantjes deden ze goede zaken.
Ik ben blij dat ik deze reis mocht maken.

Marja Vos
februari 2021

Herinnering

Wij hebben in ons leven veel reizen gemaakt.
Machu Picchu in de Andes gezien.
En Egypte, met zijn piramides en grote sfinx.
Dat land was beslist een tien.

Namibië. En de Kalehari woestijn.
De grote vijf op de foto vastgelegd.
En als ik zeg dat ik van Kaapstad en het Waterfront genoot
dan heb ik niet te veel gezegd.

Indonesië werd mijn tweede vaderland.
Nu door corona is helaas ons reisleven verzuurd.
Gelukkig heeft mijn man als herinnering
deze Balinese geborduurd.

Marja Vos
januari 2021

Zilvermuseum

De musea mochten weer open vandaag.
Dat stond ons beslist wel aan.
Daarom zijn we zonder aarzelen
naar het Zilvermuseum in onze woonplaats gegaan.
Expositie Dubbelop toonde moderne sieraden
van de Schoonhovense Pauline en Jan.
Door de expositie Boudoir was ik direct
geboeid en helemaal in de ban:
Een reiskoffer van Prins Bernhard,
parfumflesjes en borstels lagen daar.
Ja, alles wat je maar kunt bedenken,
wat vrouwen hebben in hun boudoir.
Het zilveren gerestaureerde ciborium
was adembenemend, maakte me blij.
Ik mocht hem kieken en tot mijn vreugde
met zilversmid Huub Rogier erbij.
Tot slot lodereindoosjes in vitrines.
Ze waren voor goed bedeelden om te sparen
en wat vroeger werd gedaan
om geurwater in te bewaren.
Eindelijk eventjes er uit,
Corona enkele uren vergeten.
Ik kreeg meteen een beter humeur.
Dat mag de lezer best weten.

Marja Vos
december 2020

Papoea

Ik droomde er nog dagen van …
van die grote Papoea.
Geheel ontkleed op een stoere
fiere peniskoker na.

We vierden daar een varkensfeest.
De mannen, het is heus waar,
maakten zich mooi met grijze modder op hun lijf
en vele veertjes in hun haar.

In een kuil met gloeiende stenen bedekt
werd het vlees goed opgegaard.
En wat er te veel was, natuurlijk,
dat werd heel goed bewaard.

Ik werd door wat mannen hier geschaakt
en ik moest met hen dansen gaan.
Dat deed ik. Aan de hand van zo’n blote man.
Dat had ik nog nooit gedaan.

Een enerverende belevenis op
Irian Yaja in de tropen.
Dat ik ooit nog zoiets moois beleef,
dat mag ik, who knows, toch hopen.

Marja Vos
november 2020

Drenthe

De herfstmaand heeft de zomer verdreven.
Maar wij wilden nog steeds lekker leven.
Daarom een hotelletje geboekt in Drenthe.
De dagen alhier leken haast wel lente.
Eerst naar het Anton Pieck museum gegaan.
Tekeningen van zó’n talent staan ons wel aan.
Borger: hunebedcentrum, een leerzaam oord.
Veel over trechterbekers gehoord.
We lieten ons ook nog verrassen
door een reuze poppenhuis in het museum in Assen.
De stad der paleizen route hebben we gelopen.
Op zulk mooi weer hadden we niet durven hopen.
Bij Ellert en Brammert, voor wie de mensen hier beefden,
zagen we hoe de mensen hier vroeger leefden.
Alle buitenlandse reizen moesten we annuleren,
maar in Nederland was het ook goed verkeren.

Marja Vos
oktober 2020

Naakt. (Gran Canaria)

Een naakte man in het brede duin
hield veel van moppen. Het liefst heel schuin.
Maar voor tikkertje met bloot slaat dood
voelde de man zich al wat te groot.
Zo liep hij altijd in zijn nakie.
Al kwam er wat zand aan zijn mannenzakie.
En was ’t fris, dan nog had hij pret,
zette op zijn hoofd een opvallende pet.
In de winter moest de man weer naar Holland toe.
Daar woonde hij nog bij zijn ouwe moe.
Aan een saai kantoor had hij zich gebonden.
Bedenk, stille wateren hebben diepe gronden.
In de winter in bed droomde hij heel gezond
van de zon en van zonnen in zijn blote kont.

Marja Vos
September 2020

De lezer is van me gewend dat ik bij ieder
gedicht een zelfgemaakte foto toevoeg.
Helaas … geen enkele man in mijn
naaste omgeving wilde voor me poseren.

De Vijvertuinen van Ada Hofman

in Overijssel in Loozen,

daar brachten we onze ochtend door.

Een doel, dat zagen we direct, heel goed gekozen.

Beelden in allerlei maten

tussen velerlei bloeiende planten.

Degene die deze tuin ontwierp

die wist beslist van wanten.

Vijvers groot en vijvers klein.

Uniek was een daktuin met vijver.

Als ik dit alles beoordelen moest

dan gaf ik een heel hoog cijfer.

Marja Vos

Augustus 2020

Kasteel De Haar

Het mooiste kasteel in Nederland

dat is kasteel De Haar.

Riant gelegen, fraai ingericht,

 de eigenaar had het voor elkaar.

Vanmorgen wandelden we hier hand in hand.

De rozengeur kwam ons tegemoet.

De schoonheid, de rust, dit paradijs

deed ons in deze tijd goed.

1,5 meter. Eenrichtingsverkeer.

De hoofden werden geteld.

Hier hebben we ons echt veilig gevoeld.

Dat mag wel even vermeld.

Marja Vos

Juli 2020

Blijdorp

Op een bankje kijk ik naar de primaten.

Een alfa-man houdt zijn kolonie in de gaten.

Bokito is goed opgeborgen.

Over hem maak ik me geen zorgen.

Twee olifanten met hun dikke lijven

blijven constant over elkanders slurf heen wrijven.

Een giraffe met een lange nek

gaat door zijn knieën bij een waterplek.

Rust vind je hier gelukkig zat.

En dat in zo’n grote drukke stad.

Een dagje dierentuin is niet te versmaden.

Aan het eind van de dag ben ik weer opgeladen.

Juni 2020

Coronavirus

Het coronavirus houdt ons thuis.

Boeken lezen en veel voor de buis.

De vakantie naar Gran Cararia ging niet door.

Begrijpelijk. Maar wel balen hoor.

Geen musea of theater dus, er wordt veel geappt.

Wat fijn dat je zo veel vrienden hebt.

Besteed veel aandacht aan je medemens

Dat is op dit moment mijn grote wens.

april 2020

 Koksijde

Een dagje naar Koksijde in België, aan de zee.

Helaas nemen wij heel veel regen mee.

Een weerzien met een stel op reis ontmoet.

Wat is het gezellig, het klikt zo goed.

Ik weet echt niet wat ik zie

als ik hier de abdij bekijk met Virtual Reality.

Abdijmuseum Ten Duinen:

veel te zien, ook mooie tuinen.

In het gemeentehuis aandacht voor het dialect.

’t Nederlands is hier met vreemde woorden doorspekt.

Proberen ze te begrijpen maakt soms wat moe.

Maar ze zijn hier ‘niet zo dom of ’t achterste van e koeë’.

Marja Vos

maart 2020

Allemachtig prachtig.

Tapijtje kopen? Very good price.

Die agressieve Turkse verkopers

brachten me soms wat van de wijs.

Kijken, kijken, niet kopen.

Koop kleedje. Kom binnen. Ik heb thee.

Die aanhoudende jonge handelaars

vielen me echt niet mee.

‘Thuis heb ik een kleed. Ik heb slechts

geld voor een tocht met een vliegmachien.

Daarmee vlieg ik jaarlijks naar dit land.

Ik wil heel veel dingen hier zien.’

De slimme Turk tovert een lach op zijn gezicht.

Geld is op? Niet meer komen? Dat spijt je?

Kom dan, en die verkoop ik ook,

gewoon op een vliegend tapijtje.

Marja Vos

febr. 2020

Desak zegt: ’Meloenen groeien in een boom.

Geloof je het niet? Vraag het aan mijn oom.’

Ik noem dat valse voorlichting.

Zij verdient cak cak, dat is echt een ding.

Zij vindt alles allemachtig prachtig.

Ze giechelt en maakt grap na grap.

’t Is gezellig dat ze onze gids is.

We gingen graag met haar op stap.

Ze wees ons ook op platte kippen

gedragen op het hoofd van een vrouw.

Ze liet ons kopi luwak drinken:

‘poepkoffie’, wie gelooft dat nou?

Ze bracht ons naar een basisschool

en naar een vleermuizengrot.

Zo heel veel ceremoniën,

 het leven gewijd aan God.

Meisjes in Colombia
dragen net als Nederlandse pubers
spijkerbroeken
met gaten.

Als je zegt: ‘Ik vind het niet zo mooi,
heb je niets netters?’
dan lachen ze.
Er is niet over te praten.

Tienermeisjes zijn dus overal
eigenwijs en een beetje mal.

Marja Vos
maart 2019

Toen ik zeventien was ging ik met
school een week naar Parijs.
Een bezoek aan de Notre-Dame
was het hoogtepunt van de reis.

Vijftig jaar later staat de kathedraal in brand.
Ik zie de beelden, ben zeer bewogen.
De torenspits stort in, de vlammen zijn hoog.
Ik zie het met tranen in mijn ogen.

Zo’n 850 jaar werd aan dit monument gebouwd.
Zo iets mocht toch niet gebeuren.
Geen doden en gewonden, maar toch …
Hier kunnen we allen om treuren.

Marja Vos
mei 2019

Pech

Lekker lezen

Er zijn nog mensen die lezen.
Dat zag ik op het strand.
Ik zag hele dikke pillen
en e-readers in hun hand.

Lezen over andere culturen
of misschien een spookverhaal.
Of een thriller met een maniak,
heel spannend allemaal.

‘k Ben blij dat die mensen met lezen
hun vrije tijd nog willen verdrijven.
Dat is voor mij een stimulans.
Ik blijf voorlopig nog schrijven.

Marja Vos
januari 2018

Terwijl de chauffeur de ramen krabt
en ontdoet van een dikke laag ijs,
zoek ik op de zolder mijn koffer op,
want wij gaan straks lekker op reis.

Hier in Holland hoopt men op ijs.
Dat doet velen de vingers kruisen.
Ik verlang naar het eiland Curaçao
met zijn zon en zijn kleurige huizen.

Heel veel landen die ik bezocht
heb ik met verve beschreven.
‘k Ben benieuwd wat we strakjes allemaal
op dat eiland zullen beleven.

Marja Vos
maart 2018

Zomers gekleed zwalken we over De Handelskade
en over de interessante Emmabrug.
We lunchen op het Wilhelminaplein.
U denkt: Waar zijn ze nou?
Wel, daar waar we met guldens betalen
en waar het zonnetje altijd schijnt,
waar kleurrijke huizen ons vrolijk stemmen.
Wel … we zijn op Curaçao.

Dit eiland was één van mijn grote dromen.
En deze … die is uitgekomen.

Marja Vos
april 2018

Men deed het in de Middeleeuwen
en ik warempel vandaag.
Op weg door de winderige polder
naar de Oudewaterse waag.

Ik liet me hier wegen.
Niet te licht bevonden.
Hetgeen werd vastgelegd
op een heuse oorkonde.

Was de Schoonhovense heks
Marrigje Ariens hier ooit beland,
dan was ze nooit
op de Steenen Brug verbrand.

Heksenvervolging,
gelukkig geschiedenis.
Maar dat heksen nog bestaan
is iets wat zeker is.

Marja Vos
mei 2018

Buien.
Bewolking …

Met de bus naar de Biesbosch.
Een boot lag daar al klaar.
Bevers, ooit hier uitgezet,
kijken er belangstellend naar.
Boten vol bezoekers:
Babbelende bejaarden,
blije buren trokken erop uit,
vrouwen en mannen met baarden.
Blij met een belegde boterham.
En tot slot een Brabants buffet.
Een dagje in dit boomrijke gebied.
Ondanks het weer, toch veel pret.
Aan dit boeiende dagje uit
kwam een einde, en dat speet je.
In mijn verslag in mijn boekje
draaide het een beetje om een B’tje.

Marja Vos
juni 2018

Op de eerste avond in Windhoek een braai.
Een barbecue dus: Lekker! Niet saai!
Hier maken we kennis met de reisgenoten:
Gewone lui en hotemetoten.

Dan zetten we koers naar de Kalahari.
Met een jeep gaan we hier op safari.
Giraffen. Zebra’s. En heel energiek
zet ik al die dieren op de kiek.

Met een bus naar de rode duinen
in de uitgestrekte Namibwoestijn.
Een wandeling naar de dodenvallei
móest wel een hoogtepunt zijn.

Over een onverharde, stoffige weg
hobbelen we letterlijk naar Solitair.
Hier wacht ons koffie en appelgebak.
Rust voor de driver is fair.

In Swakopmund, een dorp aan de Atlantische Oceaan,
mochten we een excursie naar de woestijn niet laten gaan.
Gekko’s en kameleons gevonden in het zand.
Soms meer mist dan zon in dit deel van het land.

‘Een glaasje Madeira my dear?’
Hiermee deed je mij veel plezier.
Bloemeneiland. Een paradijs.
Een prachtig doel voor een nieuwe reis.

Deuren beschilderen: soms mooi en soms mal,
dat doen ze met plezier in de stad Funchal.
Vaak zijn ze mooi, soms ondeugend, steeds uniek.
Toeristen die zetten ze graag op de kiek.

Een diner bij Mozart was een feest.
Het binnenland fascineerde me het meest.
Rijden hier was soms een stunt.
Pico de Ariero een hoogtepunt.

Marja Vos
augustus2018

Twee emmertjes water…?

Nee!

Zes flessen water halen.
Je hoeft hier niet te pompen.
Ze lopen ook niet op klompen.
Want in het land van de Spaanse zon
komt het water uit een bron.

september 2018
Marja Vos

Ook vandaag was er iets aardigs:
Bij de Steenbokskeerkring op de kiek.
Samen met een groep Japanners.
Deze mensen zijn uniek.
Zeg eens: ‘Cheese!’, En zij maar lachen.
Oh, wat hadden ze een lol.
Mensen uit het land van de rijzende zon
vind ik echt heel dol.

Marja Vos
oktober 2018

Uren rijden en helemaal niets te zien.
Geen huisje, geen boompje, geen beestje.
Het kijken naar de uitgestrekte woestijn
is voor mij toch wel een feestje.

De mensen zijn stil,
maar hun gedachten gaan door.
Ik bedenk dat mijn wieg stond op de juiste plek,
zodat ik tot de rijken op aarde behoor.

Uren rijden en helemaal niets te zien.
Geen huisje, geen boompje, geen beestje.
Straks komen we in een luxe lodge.
Voor mij alwéér een feestje.

Marja Vos
november 2018

Met een betja rijden
door de warme, drukke straten.
Veel lawaai. Getoeter overal.
Zo kan je haast niet praten.

De eigenaar van de fietstaxi
die fietst zich uit de naad.
Zijn T-shirt bezweet en
versleten tot op de draad.

Taxi’s in Europa …
Wat zijn we toch verwend.
Maar, als je in een betja zit,
voel je dat je in Azië bent.

Marja Vos
december 2018

Stel dat Jezus niet in Bethlehem geboren was,
maar in Zuid-Amerika, in Peru …
Welke drie wijzen bezochten hem dan?
Hoe zag zijn stal eruit? Ja, hoe?

Misschien bracht de koning der Inca’s wel
hem zakken vol met goud
en heeft een opperhoofd der Indianen
het kindeke aanschouwd?

In de stal geen ezels, maar alpaca’s
en lama’s met bekken die kauwen,
die duidelijk vol verwondering
het koningskind aanschouwen.

Natuurlijk was Jezus dan niet blank,
maar had hij Indiaanse trekken.
Dan stond zijn krib bij het Titicacameer,
één van Peru’s mooiste plekken.

Stel dat Jezus niet in Bethlehem geboren was,
maar in Zuid Amerika, in Peru…
Hoe ging dan de geschiedenis van het Christendom?
Hoe was het gegaan? Ja hoe?

Marja Vos
januari 2017

Eens kabbelde hier de Zuiderzee.
Men bouwde een dijk. Er kwam land.
Oostvaardersplassen, een natuurgebied,
ik heb mijn hart meteen hieraan verpand.

Op een koude, zonnige winterdag
wandelden we hier, blij verrast.
Ornithologen met camera’s groot
legden vogels met zoomlenzen vast.

Terwijl wij genieten van de pure natuur
die ons hier zo mooi wordt geboden
kan ik niet geloven dat elders op de wereld
de mensen elkander wreed doden.

Marja Vos
februari 2017

Ooit een druk stationsgebouw,
nu een goed restaurant.
De treinen stoppen er nog steeds.
We zijn hier graag vaste klant.

We laten ons lekker verwennen
in februari, op Valentijnsdag.
Uit een liefdevol samengesteld menu
is het dat men hier kiezen mag.

Met vrienden heffen we het glas,
omdat we blij zijn met onze vriendschap zijn.
We proosten met een goed glas wijn
op die kleine Valentijn.

Marja Vos
maart 2017

Romantisch dwalen door Cartagena.
Gezellig wat drinken op een terras.
Artiesten die zingen of mooi dansen.
Ik ben zo blij dat ik hier was.
Het grote fort hebben we beklommen.
We zagen het huis van Gabriel Marquez.
San Pedro Claver werd hier heilig verklaard,
hij sprong voor de slaven in de bres.
Kleurrijke kleding van fruitverkoopsters,
ze dragen hun waren op hun hoofd.
Een hoogtepunt van onze rondreis.
’t Was mooier dan in de gidsen werd beloofd.

Marja Vos
april 2017

Een ‘sprekende lamp’ leidde ons door dit Middeleeuwse gebouw.
De weergang was wat donker en ook wat nauw.
De stem van de burggraaf verklaarde alles:
van de keuken tot de toren.
Het was of ik gegil uit het gevang kon horen.
Mooi geklede minstrelen zag ik in gedachten spelen
terwijl dikke meiden rijkelijk het bier uitdelen.
Door in het nu het verleden
te bezoeken leren kinderen meer
dan uit de dikke boeken.
Hernen, kasteel in het Gelderse land,
aan jou heb ik vandaag mijn hart verpand.

Marja Vos
mei 2017

Fernando Botero,
een Colombiaans kunstenaar,
schept volumineuze wezens.
Misschien vindt u dat wat raar.

Toch is zijn werk humoristisch
en zeker authentiek.
Die malle, bolle lijven,
ze zijn beslist uniek.

Marja Vos
juni 2017

Een rijke man uit Drenthe
ging naar Birma van zijn rente.
Wat was hij dom.
Draaide elk Kyatsje om,
want hij was heel erg op de centen.

Een andere man uit Barneveld
gaf het wel uit zijn goede geld.
Want zonder dollen,
geld moet rollen
en niet ieder ogenblik worden geteld.

Marja Vos
juli 2017

De schilder Carel Willink,
ooit getrouwd met zijn geliefde Mathilde,
die alleen in extravagante kleding
voor hem poseren wilde,

exposeert zijn werk nu in Ruurlo
in een gerenoveerd kasteel.
Hier vormen zijn creaties
met de omgeving een mooi geheel.

Wat een eer hier te mogen tonen
wat je in je leven hebt gemaakt.
Zijn bijzondere creaties
hebben me oprecht geraakt.

Marja Vos
augustus 2017

Paleis Soestdijk is onlangs verkocht.
Op de valreep heb ik het nog bezocht.
Ooit stond op dertig april de koningin op het bordes.
Ze werd gefêteerd met bloemen en menige fles.
Nu zijn de Koninklijke ruimtes verlaten.
Ik hoor alleen de gids nog praten.
Anekdotes over Willen II en Willem III,
over Emma en Wilhelmina die ik op een filmpje zie,
over Bernhard en zijn olifantjesverzameling,
over zuinige Juliana, die zat op haar ping.
Paleis Soestdijk, fijn om door je tuin te dwalen
en te luisteren naar interessante Oranjeverhalen.

Marja Vos
september 2017

Wat kan een mens hier veel foto’s maken
van menig kerk en van paleis.
Voor hen die van historie houden
is dit de ideale reis.
We eten fenek, of gewoon konijn,
van Malta een specialiteit.
Als mijn man het bestelde krijgt opgediend
kijkt hij echt altijd verblijd.
Of bragioli, een stoofschotel,
wat dit ook moge zijn.
Wat we ook eten we drinken
dan altijd een heerlijke wijn.
De busverbindingen op dit eiland
die verdienen echt een tien.
Voor een prikje overal komen.
Wat hebben we veel gezien.

Marja Vos
oktober 2017

Kleurrijke creaties
op huizen en op muren:
graffity in Bogota.
‘De mijne is mooier dan die van de buren’.

Met zorg gemaakt scheppingen:
kunstwerken, ze zijn niet mis.
‘t Is duidelijk dat graffity alhier
geen vorm van vandalisme is.

Marja Vos

(NB Op 27 oktober 2017
verscheen Rondreis door Colombia.
Dit boek is te bestellen
bij http://www.boekscout.nl )

Een wereldje in Middelburg.
Mini Mundo is ons doel.
Kleine dorpjes met grote kerken.
Heel pittoresk, het is hier cool.

In ’54 opende Juliana
heel officieel deze mooie tuin.
Ik voel me een reuzin als ik hier rondloop,
kijk naar de polders en het duin.

We zagen het dorp van de ‘viskoppen’
en ook dat van de ‘biggen’.
Jammer dat Mini Walcheren
aan de snelweg moest liggen.

Marja Vos
1 december 2017

(N.B. de ‘biggen’ komen uit Biggenkerke en
de ‘viskoppen’ uit Arnemuiden)

We hebben Manneke Pis gezien.
In Brussel. Ergens in een hoekje.
Het ventje dat plaste en plaste maar.
Zo koud, zo bloot zonder broekje.

In Brugge voeren we in een rondvaartboot.
Zaten in een koetsje met daarvoor een paard
dat een zak had, hoe proper is de Belg,
voor zijn ontlasting, onder zijn staart.

In Gent bezochten we kasteel Gravensteen
en we gingen naar de Sint-Niklaaskerk.
We bekeken het werk van de gebroeders Van Eyk.
Wat een prachtig schilderwerk.

Een weekeindje slenteren in een Vlaamse stad
deden we echt met plezier.
Aan het eind van een dag op een verwarmd terras
dronken we schuimend Belgisch bier.

Marja Vos
januari 2016

Waarom beklimt een mens een berg?
En waarom een klokkentoren?
Alleen om het geluid van zo’n grote klok
van heel dichtbij te horen?

Ik weet niet waarom een mens dat doet.
Maar ik weet duidelijk wel
dat ik bij het naar boven gaan
vijfhonderdachtenendertig treden tel.

Mechelen. Sint-Romboutstoren.
Van de top zien we de nu kleine stad.
Samen met man en goede vrienden
heb ik daar een heerlijk weekend gehad.

Marja Vos
februari 2016

 Torte

Als ik aan het woord Torte denk
dan moet ik bijna grillen.
In Monschau at men punt na punt.
Dat mensen zoiets willen.

Veel dames boven 200 pond
lieten de Apfelstrudel smaken.
En ’s middags weer een vruchtenpunt.
Het doet me bijna braken.

Aan Torte wordt hier veel verdiend.
Het liefst met heel veel Sahne.
Ik vast, dus heden avond kan
ik lekker ergens kanen.

Marja Vos
mei 2016

Eeuwige sneeuw op de toppen der bergen.
Vele rivieren doorkruisen het land.
Zo’n weidsheid alom, we voelen ons dwergen.
Ons fototoestel altijd bij de hand.

Constant zijn we dieren aan het zoeken:
de grizzly of de zwarte beer.
We lazen hierover in vele boeken.
Bomen weerspiegeld in een meer.

Malignekloof: hoe diep.
Chipmunks gezien: wat een mop.
In Banff met de gondel omhoog.

De Marmot Lodge waar ik sliep.
Na Jasper de gletsjer op.
Een land dat me echt bewoog.

Marja Vos
juli 2016

Minoïsche beschaving.
Historisch, oud paleis
met veel bewaarde fresco’s
en zuilen rood en grijs.

Wat fijn om hier te wonen
in de Griekse, hete zon.
‘t Verleden te beleven
In de stad Heraklion

Marja Vos
augustus 2016

De ark van Noach, overvol,
met vele dierenparen,
met Sem, Cham, Japhet en gezin
heeft in Turkije gevaren.

Hij strandde op de berg Ararat.
Daar zaten zij, heel hoog,
Een duif werd er op uit gestuurd.
Was het ergens soms al droog?

Wel, deze plek bezochten wij.
De Bijbel leek nabij.
De zondvloed sprak me plots’ling aan.
De tocht maakte me blij.

Marja Vos
september 2016

Met een pontje zo prettig naar Portugal varen.
De zon schijnt op mijn blote rug.
De sfeer is idyllisch, we dwalen wat rond.
En dan met het bootje weer terug.

In Ayamonte verblijven, stadje vlakbij de grens.
Mooie pleinen, leuke gevels, vlakbij zee.
Tapa’s eten, een Spaanse zangeres op het terras.
Wie is er hier niet tevree?

Marja Vos
oktober 2016

Abu Simbel.
De bus rijdt hard door de woestijn.
Want we willen tegen achten
graag in Abu Simbel zijn.

Ramses bouwde hier zijn tempels.
Voor zichzelf en voor zijn vrouw.
Ramses was een heel goed heerser.
En hij bleef zijn vrouw heel trouw

Unesco moest dit al verplaatsen
toen het hoge water kwam.
Berg en tempels kwamen elders.
Vóór het bouwen van de dam.

Een groot project dit Abu Simbel.
Onbegrijpelijk dat dit kan.
Heerlijk om hier rond te zwalken
met mijn zeer geliefde man.

Kwakzalvers en Tandentrekkers,
een tentoonstelling in Rotterdam.
Wat kon ik hier fijn genieten.
Dat ik niet eerder naar De Kunsthal kwam.

Hij lachte als een boer met kiespijn.
Hij kreeg het dit jaar dan ook voor de kiezen.
Uitdrukkingen in onze taal.
We kennen ze toch allemaal?

Als je vroeger kiespijn had
ging je naar kermis of markt in de stad.
Daar liepen velen met een zere bek,
want tandentrekken was hier in trek.

Leuke praktijken vastgelegd in de prentkunst
konden we hier in De Hal bekijken.
Deze boeiende en leuke voorstellingen
konden ons echt verrijken.

Marja Vos
december 2016

Mooie universiteitsbibliotheek. De Sint-Pieterskerk.
Op De Grote Markt een gotisch stadhuis.
Verwarmde terrasjes zie je overal.
Een mens voelt zich hier heel snel thuis.
Groot begijnhof, klein begijnhof,
wandelen over de kasseien.
In deze Middeleeuwse stad
kan men zich heel goed vermeien.
De Vlaamse taal die spreekt me aan.
We hadden ‘goesting’ in een kop thee.
De ober nam op een ‘platteau’
twee ‘tassen’ thee voor ons mee.
We vonden met een ‘stadsplan’ de weg in de stad.
Tot het beklimmen van een ‘spiraaltrap’ waren we bereid.
We aten bij een Vlaamse stoofpot ‘Leuvens hooi’.
Het was een ‘plesante’ tijd.

Marja Vos
januari 2015

Cambodja. Aankomst in Phnom Pen.
Hitte. Chaos. Een Aziatisch ras.
Wat’s bekijken. Geurend fruit
naast het stinkende uitlaatgas.

Killing fields. Massagraven
niet ver buiten de stad.
Hier werd men gedood nadat men
zelf zijn graf gegraven had.

Pol Pot en de Rode Khmer,
schuldig aan de dood van 1,7 miljoen mensen.
In één kuil lijken van onthoofde mannen.
Ik blijf die wreedaards verwensen.

Vroegere universiteit, gebruikt als gevangenis,
is nu museum, waar je moet kijken
naar methoden van marteling, intimidatie en moord.
Ze doen denken aan nazipraktijken.

Ik sluit mijn ogen en probeer
wat ik zie wat te verwerken.
Dat ik een traan laat om zo veel leed
dat mag een ieder wel merken.

Marja Vos
2001

N.B. Een Wat is een tempelcomplex.

Als hij liegt dan groeit zijn kleine neus.
Dat vindt hij maar zo, zo.
‘t Is die malle houten jongen.
Hij heet Pinocchio.

Nu maakt hij een lange neus.
Zijn hartje gaat te keer.
lacht om die toeristen uit Nederland,
die zochten hier het mooie weer.

In Holland is het nu zomers.
In Italië regent het dat het giet.
Pinocchio, in zijn rode pak,
hij lacht om ons verdriet.

Marja Vos
maart 2015

Als een big brother waakt de berg Teide
over zijn betoverend Tenerife.
Prachtige stranden vol met toeristen.
Zij zochten de zon voor hun gerief.

Zomers gekleed kon je uren lang lopen
over de lange boulevard.
Dan was het fijn op een zonnig terrasje.
Een gekoeld drankje dat stond al klaar.

Met een kleine auto zijn we een paar dagen
het mooie eiland over gegaan.
Twee weken zomer in de winter.
Hebben ons beiden heel goed gedaan.

Marja Vos (april 2015)

We checken in bij een Hindoestaan.
Hij spreekt vloeiend Nederlands.
Daarna help hij een andere klant.
Dat doet hij in het Frans.

Een Marokkaan die dweilt de vloer.
Een Turk achter het buffet.
Daar schenkt hij thee en koffie in.
Dat doet hij nauwgezet.

Een grote dikke Afrikaan
die doet getrouw zijn plicht.
Hij controleert de paspoorten.
Vergelijkt foto met gezicht.

Een Surinaamse stewardes
die brengt me naar mijn stoel.
De samenwerking tussen al het personeel
die vind ik werkelijk cool.

Geloof of kleur die spelen niet.
Samenwerken zonder gekijf.
Schiphol, luchthaven bij Amsterdam,
wees trots op zo’n bedrijf.

Marja Vos
mei 2015

Door Pisa en Lucca
wandelen in de nu warme zon.
Het weer ziet er heel anders uit
dan toen de vakantie begon.

In Pisa stond de toren heel scheef.
Om ‘m te beklimmen ontbrak me de moed.
Later op een gezellig terras
smaakte de koffie ons goed.

Lunchen bij een wijnfabriek.
Veel pasta en veel wijn.
Olijven, kaas en worsten.
Het smaakte reuze fijn.

Tot slot Lucca, een oude stad.
Deze voegde niet veel toe.
Na een paar dagen Toscane
zijn we kerken al moe?

Marja Vos
juni 2015

Goedgemutst ging de schildpad aan land
en legde daar wel 1000 eitjes in het zand.
Een hele klus, het viel niet mee,
maar daarna ging zij terug naar zee.
De zon verwarmde de eitjes met haar zonneschijn.
Haar warmte bepaalde of het dier een jongen of meisje zou zijn.
De eitjes kwamen na verloop van tijd uit.
Zo werden ze geboren: menig schildpaddenspruit.
Op een drafje gingen de beestjes naar zee.
Als drie het overleefden, dan viel dat mee.
De grootste vijand van dit dier is de mens.
Dat het diertje nooit uitsterft, is mijn oprechte wens.

Marja Vos
juli 2015

Mijn man was royaal.
Voor een klein prijsje,
het was een voordeeluitje,
nam hij me enkele dagen mee
naar het kleinste stadje van Nederland.

Bronkhorst. Waar ligt dat?
Terug in de tijd.
Ik vond het hier je van het.

Vogels floten vrolijk en vrij.
Een dag weg op de fiets die hoorde erbij.
Museum Dickens van Olivier Twist,
de Bronkhorster brouwerij mocht niet worden gemist.

Bronkhorst. Waar ligt dat?
Voor mij nu een weet.
Niet langer nodig die kaart.
De sfeer, de straatjes, het museum, het hotel,
het was een bezoek zeker waard.

Marje Vos
augustus 2015

De stad Olympia
is de bakermat
van de Olympische spelen.
Bij de eerste wedstrijd
deden er zeven atleten mee
die de lauwerkrans niet wilden delen.
In gedachten gaan
we terug in de tijd
als we hier lopen te dwalen.
Zien de tempel van Zeus
en het grote stadion.
Weer thuis heb ik veel te verhalen.

Marja Vos
september 2015

Prachtige tempels,
monniken in oranje kledij.
Devotie. Gebeden.
En ik was erbij.

Een beeldschoon paleis,
gouden pagodes, een strakblauwe lucht,
legendarische figuren.
Ik fotografeer en ik zucht.

Orchideeën aan de bomen,
het verkeer stinkt en raast.
Ik neem het tempo van de tropen aan.
Ik weet: ik onthaast.

Des avonds diner
met folkloristische muziek.
Obers op rolschaatsen.
Dit bezoek was uniek.

Marja Vos
oktober 2015

De wereld is vol brandhaarden,
het vluchtelingenprobleem neemt toe.
Ik zou zo graag willen helpen,
die ellende maakt me zo moe.
Toen gingen we naar Rhodos,
Grieks eiland voor de Turkse kust.
Hier vlakbij, op Kos, zo veel vluchtelingen,
Dat ben ik me heel goed bewust.
Maar hier is het vrede, een waar paradijs.
Met een boot naar Lindos toe.
Van zwalken door straatjes in de middeleeuwse stad
word ik beslist niet moe.
Ik schrijf dit rijm op de Akropolis.
Stilte, blauwe lucht, verleden.
Dat wij dit beleven in een wereld vol strijd
maakt me dankbaar en tevreden.

Marja Vos
november 2015

Cavia

Een delicatesse in Peru

dat is de cavia.

In zijn geheel wordt hij opgediend

met piepers en met sla.

Op schilderijen die ik daar in kerken zag

stond het laatste avondmaal

met Jezus en de discipelen

en een cavia op een schaal.

In Rusland eet men kaviaar,

In België drinkt men Spa,

In Frankrijk eet men escargots

en in Peru dus cavia.

Marja Vos

december 2015

Schoonhoven, een kleine vestingstad,
maar met een aantrekkingskracht zo groot.
Bezoek het met de auto of op de fiets
of leg hier aan met de boot.

Gezellige straatjes, een mooi stadhuis.
Rust uit op een van de terrassen
en luister naar het carillon.
Een stad die je steeds zal verrassen.

Een plek met een geschiedenis
gelegen aan de Lek.
Een veerboot vaart hier heen en weer.
’t Is echt een mooie plek.

Concerten in het Springerpark.
Eens per jaar de Zilverdag.
Kunst- en cultuur voor iedereen.
‘k Ben blij dat ik hier wonen mag.

Marja Vos
januari 2014

(N.B. Dit gedicht is geplaatst in de bundel Niet van Baksteen Uitgeverij Kontrast)

Een Hollandse toerist die was beland
op een schattig eiland in Griekenland.
Hij at moussaka, dronk ouzo
en vond het leven wel goed zo.
Hij dacht, is het hier ook uit te houden
als ik met een Griekse vrouw zou trouwen?
Maar oh wat een pech, ze wilden hem niet.
Vonden hem maar een saaie piet.
Voor de sirtaki had hij te stramme benen.
Met de staart tussen de benen is hij toen verdwenen.

Marja Vos
februari 2014

Lisboa! Mooie stad daar aan de Taag.
Een aeroplane vloog ons hierheen vandaag.
Ze zijn hier een uurtje achter in de tijd.
Een bus staat klaar, wat ons verblijdt.
Dag twee naar Cascais dat ligt aan zee.
Hier is het tijd voor koffie of thee.
Dan naar Europa’s meest westelijke punt:
Cabo de Roca. Ons is een mooi uitzicht gegund.
Naar Sintra waarvan Lord Byron zei:
‘Dit is het echte paradijs voor mij’.
Het Palacio National
was beslist het mooist van al.
De dag daarop naar Alfama te voet.
Uitzicht van het Castelo de Sâo Jorge doet ons goed.
Belem was een plek interessant en fijn.
Het was heerlijk om in Lisboa te zijn.

Marja Vos
maart 2014

Een heuvelachtig landschap.
Een hemelsblauwe lucht.
Kastelen. Kathedralen.
Dit land in vogelvlucht.
Fadomuziek klinkt in de bus.
De wegen zijn heel stil.
Ik soes vanzelf een beetje weg
hoewel ik dat niet wil.
Veel ooievaars in de bomen.
Men maakt hier goede port.
Een land om eens naar toe te gaan.
Je komt hier niets te kort.

Marja Vos
april 2014

Ruige rotsen,
onherbergzame streken.
Zo veel gele bloemetjes.
Je raakt niet uitgekeken.

Beelden in Santa Lucia
en veel in Aguimes.
Dorpjes met kleine kerkjes.
We zagen er zeker zes.

Canarische soep
en lekkere wijn.
Zon, zee, blauwen luchten.
’t Was fijn hier te zijn.

Maar die voortdurende wind!
Dat geruis van de bomen.
Stof op stoelen en tafels,
zou het uit de Sahara komen?

Het zand in de duinen
schuurt langs mijn benen.
Wat zal het heerlijk rustig zijn
als straks de storm is verdwenen.

Marja Vos
mei 2014

 Bordurende bejaarden

Op vakantie doet iedereen wat hij wil.
De een luiert, de ander die leest.
Een derde loopt uren langs het strand,
de vierde die feest maar en feest.

Tegenover ons logeert een mannenpaar.
In de tachtig. Kaal. Ooit met baarden?
Zij handwerken hier elke dag.
Ik noem ze de bordurende bejaarden.

Aan een tafeltje rond met een bloemetje erop
naaien ze steekje na steekje.
Zo vliegt voor hen deze vrije tijd.
Het was een gezellig weekje.

Marja Vos
juni 2014

Merhaba.
Goedemiddag.
Ook ben ik ver van huis
met donnerkebap
en Efes bier
voel ik me hier al thuis.
Turkije.
Anatolië.
Dit was een mooie tocht.
Cultuur, natuur,
geschiedenis.
‘k Vond alles wat ik zocht.

Marja Vos
juli 2014

In China at ik met stokjes.
Dat was in het begin wel een straf.
Maar ik heb elke dag geoefend,
anders viel ik deze reis te veel af.
Wát we aten werd ons niet verteld.
Als het eten je maar smaakt.
Toen ik later hoorde wat ik at
heb ik toch bijna gebraakt.
Hondjes. Krekels en kikkers.
Zelfs gebakken slang bood men aan.
En u zult het niet geloven.
Deze reis kwam ik aan!

Marja Vos
september 2014

Op één brommer wel zes mensen.
Een varken achterop de fiets.
Vreemd verkeer in volle straten.
In Vietnam zag ik zoiets.

Een ganzenhoeder die steekt over.
De ganzen volgen stil zijn staf.
Op één fiets wel honderd manden.
Af en toe stond ik hier paf.

Ingenieus geladen karren
met veel voorwerpen van riet.
En dan te bedenken:
Verkeersles hebben ze hier niet.

Marja Vos
oktober 2014

Spaghetti eten met slechts één vork.
Dat was een verschrikkelijk getob.
Onze gids lachte ons vierkant uit.
Zij vond dit een goede mop.

Alberobello, pittoreske plaats,
met zijn bijzondere huizen.
Via Matera en Lecca naar het veer
om Sicilië door te kruisen.

De Etna beklommen, Palermo gezien.
Met de Johan Friso terug om Pompeï te bezoeken.
Tot slot Rome met het Vaticaan.
Ik zou deze reis zo weer boeken.

Marja Vos
november 2014

De Johan Friso is een veerboot die de Italianen
als tweedehandsje van de Nederlanders kochten.

Veel vulkanen op een rij.
Kolibries in vele kleuren.
Kikkers groot en kikkers klein.
Ik zal de regen maar niet betreuren.

Wandeltochten door de echte bush bush,
enge slangen, mooie bloemen,
begeleid door een inheemse gids
die de planten kon benoemen.

San José, mooie stad, heel boeiend.
Ik was hier echt in mijn hum.
’s Avonds na een enerverende dag
dronken wij cola met wat rum

Marja Vos
december 2014

 Eten in Spanje

We eten forel
en we drinken rosé.
Dit is slechts de lunch
en nog geen diner.
De Spanjaard besteedt
aan zijn eten veel tijd.
Alles wordt met aandacht
heel lekker bereid.
In Nederland eten
we bruin brood met kaas.
Eten gehaast, soms
in de tijd van de baas.
Na 10 minuten, ja
we eten heel vlug,
kunnen we weer naar
ons werk terug.
Levensgenieters zijn
de mensen hier.
Ze eten zo rustig,
met wijn of met bier.
Genieten van ’t leven
is een kunst die je moet leren.
Laten we dat in Holland
ook eens proberen.

Marja Vos
januari 2013

 Mopperkonten.

De boottocht duurde wel wat lang.
Mijn douche was helemaal koud.
Elke dag nasi of noedelsoep,
eten waar ik niet zo van houd.
Steeds maar weer draaien in de bus.
Wie heeft zo iets stoms bedacht?
En verder slapen we reuze slecht,
door al die herrie in de nacht.
De prijs van de excursies is wat hoog.
Straks komen we dollars te kort.
Ach, we zouden geen echte Hollands zijn,
als er niet steeds werd gemord.
Maar we genieten hier allemaal.
Dat is beslist een gegeven.
In Holland zeggen we enthousiast:
‘’t Was de mooiste reis van mijn leven.’

Marja Vos
februari 2013

 Peru

Lima.
Arequipa.
Panfluitmuziek.
Mummies.
Blauwe luchten.
Peru. Uniek.
Condors.
Machu Pichu.
‘Drink Coca-thee.
Inca’s.
Zó’n reis maak je
echt nooit meer mee.

Marja Vos
maart 2013

Syrië

Gifgas.

Gewonden.

Doden.

Het is

toch niet

te geloven.

Damascus.

Homs.

Aleppo.

Hoe komt

een land

dit te boven?

Mijn kind.

Mijn zoon.

Waar is hij?

Een vader

zoekt naar

zijn kroost.

Wezen.

Wanhoop.

Verslagenheid.

Waar vindt

een mens

hier nog troost?

Marja Vos

april 2013

(Deze foto van het waterrad in Hama maakte ik in 2008)

Het is heerlijk om in Playa del Ingles
uren lang rond te struinen
door het brandende zand en in de felle zon
van Maspalomas’ duinen.

Heel hard rennen van een duin,
je been zakt soms diep in het zand.
De vuurtoren in de verte is ons doel.
Pas op dat je niet verbrandt.

Naakt lopen is hier toegestaan.
In je blootje volleybal spelen.
Nooit zag ik in de open lucht
zo’n hoeveelheid edele delen.

Bij het einddoel veel zandsculpturen.
Dan zoeken we snel een terras.
We bestellen een zumo naranja,
por favor, een heel groot glas.

Marja Vos
mei 2013

Al dreunend in de trein tril ik eindelijk in slaap.
Zo reis ik door heel verre landen.
’t Is Rajasthan waar ik straks uitstappen zal.
Zal ‘k mijn hart aan dit land verpanden?

Grote snorren, wilde baarden,
tulbanden in wit en rood.
Heilige koeien, veel kamelen,
mensen slapen in de goot.

Kerrie luchtjes, veertig graden.
met een riksja door de stad.
Blootsvoets in een Hindoetempel.
In Rajasthan ging ik op pad.

Marja Vos (juni 2013)

Klanken van de bouzouki, dichterlijke teksten:
Griekse muziek. Zon en hemelsblauwe luchten,
kleine glaasjes ouzo, land vol romantiek.

Zilveren olijfbomen, pittoreske dorpjes
verscholen in het groen.
Orthodoxe kerkjes met prachtige iconen.
Dat moet me wel wat doen.

Moussaka. Gyros. Mooie kusten.
Op blote voeten lopen op het strand.
Als ik geniet van deze dingen
weet ik waarom ik koos
voor schilderachtig Griekenland.

Marja Vos
juli 2013

Buiten: gruwelijk grauw, een grijze dag.
Binnen: een grappige griet met goudblond haar.
Buiten regent het pijpenstelen.
Binnen een meisje; ze kijkt er naar.

Naar Westerbork gaat de barre rit.
Vakantie! Met wie zal ze gaan spelen?
Weer of geen weer, die gouden griet
zal zich beslist niet vervelen.

65 jaar geleden reisde ook Anne,
donker Joods meisje, ze had zo veel dromen,
naar Westerbork. Maar helaas!
Zij zou nooit weer naar Nederland komen.

Marja Vos
augustus 2013

Stad van de dichter Dante
die de goddelijke komedie schreef.
Van Michelangelo die
hier in zijn jeugd verbleef.
Decor voor Dan Brown’s laatste boek.
Deze stad brachten wij een bezoek.
Met de trein arriveerden we op het station
waar de interessante wandeling begon
langs mooie gebouwen, over grote pleinen.
Hier konden mijn zorgen verdwijnen.
Indrukwekkende bruggen over de stille, groene rivier.
Stad van de David, het was goed toeven hier.

Marja Vos
november 2013

 Het eiland Kefalonia

Dit najaar zijn we, wat een geluk, op dit mooie eiland beland.
Bergen, bossen en baaien zo mooi op dit stukje van Griekenland.
In de hoofdstad Argostoli zagen we schildpadden die ons bekoorden.
En daarna reden we langs de kust naar Assos in het noorden.
Een schattig dorpje aan een baai met uitzicht op een prachtig kasteel.
Als ik zeg dat ik optimaal genoot, dan zeg ik beslist niet te veel.
Ook de vrolijke haven Fiskardo in de noordelijkste punt
is een plek met vele terrasjes waar je echt genieten kunt.
Aan de oostkust nabij Sami varen op een ondergronds meer.
Ik denk dat ik alles gezien heb, maar steeds verbaas ik me weer.
Een grot en talloos leuke haventjes waar je heerlijk kan eten.
Dit eiland is een aanrader voor iedereen. Dat mag je best wel weten.

Marja Vos
oktober 2013

Een jonge man uit Sanur beach
die ging uit rijden op zijn fiets.
Het was heel heet.
Hij brandde zijn r…. bips.
Wie doet er nu zoiets?

Een jonge vrouw uit Lavina,
haar naam was eenvoudig Lina,
droeg geen batik doek
maar een spijkerbroek.
Zij was een dolle Mina.

Een beeldhouwer uit het dorpje Mas
zat ontzettend slecht bij kas.
Hij won, ja het is echt,
bij een hanengevecht,
vond dat hij zelf toen het haantje was.

Een Bintang Besar bij Toot Sie
is binnen een mum van tijd foetsie.
Oh, wat een pech,
mijn drankje is weg.
‘k Weet nu waarom ik niet meer zo goed zie.

(N.B. Toot Sie is een restaurant op het strand van Sanur)

 Suriname

Mensen van vele culturen,
daar zit hier niemand mee.
De Javaan woont naast de Hindoestaan,
naast de synagoge staat de moskee.
Het enige wat hier gemeengoed is
is de Nederlandse taal,
want de Creool, de Jood of de Chinees,
ze spreken die allemaal.
Het woord integratie kennen ze niet
in dit mooie tropische land,
want ze leven hier vreedzaam bij elkaar.
Bouwen iets op, hand in hand.

Mocht Wilders hier maar eens logeren.
Misschien dat hij dan nog wat leert,
want zoals hij het in Nederland wil
vind ik beslist verkeerd.

Marja Vos
augustus 2012

N.B. De foto is de moskee in Paramaribo

 Murano en Burano

Murano. Burano.
Die zijn beslist een must.
Twee pittoreske eilandjes
voor de Italiaanse kust.

Glasblazers. Kantklossers.
Hier is veel te kopen
in een keur van kleine winkeltjes.
‘k Blijf hier dolgraag uren lopen.

Murano. Burano.
Al dat breekbare glas.
Al die felgekleurde huizen.
Wat ben ik blij dat ik hier was.

Marja Vos
september 2012

NB Murano en Burano zijn twee kleine
eilandjes vlak voor de kust bij Venetië.

 De gouden-rots pagode

De klim naar deze pagode
kost heel veel energie,
maar als ik eenmaal boven ben
weet ik echt niet wat ik zie.
Een grote, prachtige gouden bal.
‘k Ben bang dat hij naar beneden vallen zal.
Dan rolt hij door tot in het dal,
waar hij heel veel op zijn weg vernietigen zal.
In dit pelgrimsoord in deze natie
beroeren de mannen de heilige steen.
Maar oh, wat een vreselijke discriminatie:
voor vrouwen verboden. En dat is gemeen.

Marja Vos
oktober 2012

N.B. De gouden-rots pagode ligt in
Myanmar, het vroegere Birma.

 Een Turkse man.

Een aardige man uit Turkije
hield heel veel van auto rijden.
Veel toeristen in de bus
vond hij echt geen klus.
Hij wilde hen altijd verblijden.

Hij reed van Antalya naar Side stad.
Veel geschiedenis hier. Daarop ging hij prat.
Bij de arena van de Romeinen
moesten hun zorgen verdwijnen.
Hij werd dit gerij met toeristen nooit zat.

Na het werk lag hij graag in zijn nakie
meteen handdoekje over zijn zakie
op het rustige strand
met overal zand
en in z’n hand een glas raki.

Marja Vos
november 2012

N.B. De arena in de Turkse stad Side

 Crematie

Crematie op Bali.
Knetterend vuur.
Een hele ceremonie
van lange duur.
Gamelanklanken.
Een priester in touw.
Mannen en vrouwen,
allen in rouw.
’t Gaat om een kindje
verpakt in een stier.
Nu gaat ze in rook op.
Wat een gewoonte hier!
De mensen brengen offers,
geven uit heel veel poen.
Toch lijken ze vrolijk.
En ik? Ik ben uit mijn doen.

Marja Vos
december 2012